Ακούμε στην Η' Ωδή σε ήχο β':
Τάξεως ἔμπαλιν ὑμῖν, ἐθνικῆς ἔστω τὸ κράτος ὁμογενῶν· οὐ κλῆρος γὰρ ἐμός, τυραννὶς δὲ γνώμῃ αὐθαίρετος· ὁ οὖν πρόκριτος ἐν ὑμῖν εἶναι θέλων, τῶν ἄλλων ἔστω πάντων ἐσχατώτερος· καὶ Κύριον γινώσκοντές με ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
(Της τάξεως που επικρατεί στους εθνικούς πρέπει να είναι αντίθετη η δική σας εξουσία επί των ομογενών σας. Διότι η αυθαίρετη και βίαιη διαγωγή δεν είναι νόμος δικός μου, αλλά των τυράννων. Όποιος λοιπόν θέλει να είναι πρώτος μεταξύ σας, πρέπει να είναι ο τελευταίος και κατώτερος όλων. Και αναγνωρίζοντάς με ως Κύριος σας, να με υμνείτε και να με υψώνετε αιώνια πιο πάνω από καθετί που υπάρχει.)
Σε τι οφείλουν να διαφέρουν οι πιστοί στον Χριστό από τους ειδωλολάτρες; Στην ταπεινότητα και στο πνεύμα της διακονικής θυσίας, μας τονίζει ο ιερός υμνογράφος. Ο χριστιανός δεν επιζητά κοσμική εξουσία και αξιώματα. Δεν θέλει να υποτάξει τους άλλους στο θέλημά του. Δεν γίνεται βίαιος ούτε δυνάστης. Αυτά τα επιδιώκουν οι ειδωλολάτρες, οι υλιστές, οι άθεοι που είτε δεν γνωρίζουν το θέλημα του Θεού, είτε το αντιστρατεύονται, ενίοτε το χρησιμοποιούν ως άλλοθι!
Ο Χριστός έδωσε μια νέα σχέση στη συμπεριφορά των πιστών του έναντι των συνανθρώπων τους. Δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, αλλά έσχατους. Δεν θέλουν να τους υπηρετούν, αλλά να υπηρετούν. Δεν αρκούνται μόνο στο να λαμβάνουν, αλλά στο να προσφέρουν. Όπως ο Κύριος, παρότι Θεός, ταπεινώθηκε στη γη, αποφεύγοντας δόξες και τιμές, υπηρετώντας τους ανθρώπους. Για πολλούς αυτή η συμπεριφορά θεωρείται ηλιθιότητα και μωρία. Εγκλωβισμένοι στην πλάνη, δεν κατανοούν όμως ότι τα κριτήρια του Θεού είναι διαφορετικά από αυτά του αμαρτωλού κόσμου.
