Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με.
οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα; (Ματθ. 18, 32-33)
Τότε κάλεσε ο κύριος το δούλο του και του είπε: Σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος σου επειδή με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε και εσύ να ελεήσεις το συνδούλο σου όπως εγώ σε ελέησα;
Ο άνθρωπος έχει δεχτεί τη δωρεά της ύπαρξής του και τα χαρίσματα της αγάπης του Θεού, αλλά λόγῳ της αμαρτίας τα κράτησε για τον εαυτό του. Ζητά πολλές φορές από το Θεό τη βοήθειά του και τη συνδρομή του στις δυσκολίες που του παρουσιάζονται, αλλά ο εγωισμός του τον τυφλώνει και δεν βοηθάει με τη σειρά του το συνάθρωπό του.
Ανταποδίδει στην φιλεσπλαχνία του Θεού, την αχαριστία του προς τον συνάνθρωπο. Και αυτό θα επιφέρει την τιμωρία του. Όταν αντιπροσφέρουμε τα δώρα της αγάπης του Θεού τότε μετέχουμε και κοινωνούμε της θείας ζωής. Τότε γινόμαστε άξιοι της θείας χάρης και γινόμαστε κατά χάριν θεοί. Αρκεί να αποβάλλουμε τον εγωισμό που ζητά στο έλεος του Θεού την αποκλειστικότητα.
