Μας λέει ο απ. Παύλος στη σημερινή περικοπή:
ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ
τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος
σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. (Α' Κορ. 1, 21)
Επειδή, λοιπόν, με τη σοφία του Θεού, δε γνώρισε ο
κόσμος διαμέσου της σοφίας του το Θεό, ευδόκησε ο Θεός διαμέσου της
μωρίας του κηρύγματος να σώσει εκείνους που πιστεύουν.
Η ανθρώπινη σοφία πηγάζει από την έμφυτη λογική του ανθρώπου. Μόνο με αυτήν ο άνθρωπος, δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό. Μπορεί μόνο να τον αφουγκραστεί μέσα από τα δημιουργήματά του. Παρά αυτήν την ανεπάρκεια της λογικής, ο Θεός σώζει τον κόσμο με το «μωρό» και «ανόητο» κήρυγμα. Δηλαδή, η διδασκαλία του Ιησού Χριστού, καθώς και το εκούσιο πάθος Του, φαίνονται στους «σοφούς» του αμαρτωλού κόσμου ανόητα και βλακώδη. Η στείρα λογική τους είναι ανεπαρκής για να κατανοήσει τη σοφία του Θεού και το σχέδιο της σωτηρίας. Δίχως την πίστη, ο κόσμος ότι δεν το καταλαβαίνει (ή δεν θέλει να το καταλάβει) το απορρίπτει ως ανόητο. Η θεία χάρις υπερβαίνει την ανθρώπινη σοφία και προσεγγίζεται μέσα από την πίστη, ως βαθιά εμπιστοσύνη στο Θεό.
